Is dit dan het einde?

Tja, wat zeg je dan?
Ik staar naar de lichtgevende sterren op het plafond. Het liefste zeg ik: “dat is niet zo en maak je niet druk en dat gebeurt heus niet. Ga nu maar lekker slapen”. Ik doe het niet.

Ik wil haar angst niet ontkrachten. Ik wil haar in haar waarde laten, haar gevoel respecteren. Wat dan wel? Mijn radars werken hard.

Ik verbreek de stilte tussen ons met de vraag “hoe komt het dat je denkt dat mama dood gaat, schat?” Ik wacht af in het donker. “Omdat je dik bent” klinkt het zachte, maar resolute antwoord.

Kapow!

Mijn dochter heeft de laatste dagen nachtmerries. Met dikke tranen gevolgd door een ‘mama, nee! Als ik haar dan knuffel, snikt ze nog wat na en fluistert steevast “blijf je nog even bij me?” En dat doe ik.

Half opgerold over haar kindermatras, duidelijk niet gemaakt voor moeder’s (over)gewicht. In een te koud topje. Met een 5-jarige frêle naast me die ruimte opeist als een professionele bodybuilder. Niet heel bevorderlijk voor mijn nachtrust kan ik je vertellen. En voor mijn suikerinname, om alert te blijven.

Dus ben ik actief aan het luisteren. Na het verhaaltje voorlezen. Om uit te vinden waar de kern ligt van haar nare dromen. En ineens heb ik het samen met mijn kleine meisje over zoiets groots als de dood. Het angstbeeld dat ons allemaal, ons hele leven, bewust en onbewust in zijn greep houdt.

Ik was voorbereid

Wetende dat dit de leeftijd is dat ze zich bewust wordt dat iemand kan gaan, zonder terug te komen. Mijn eigen buikomvang als doodsoorzaak nummer 1? Die zag ik dan weer niet aankomen.

Ik gebruik het donker om me te herpakken. Om de dodelijke woorden van mijn bloedeigen dochter een plek te geven. Zij legt het me nog een keer uit.

“Dus je droomt dat mama dood gaat omdat ik… dik ben?” Check ik met een gekkig piepstemmetje. “Ja” beaamt mijn dochter “je hebt een dikke buik. En als je dik bent ga je dood. Dat heb je zelf gezegd.”

Dan herinner ik het me

Die keer dat ik haar heb verteld over mensen die serieus heul dik zijn. Die hier ziek van kunnen worden en dood kunnen gaan. Iets met Obese TV of een film ofzo.

Ik spring op. Knip de maan aan en leg dit extreme fenomeen iets te enthousiast aan haar uit. Ook laat ik een foto zien. Van de dikste man op de wereld (ik neem geen risico). We vinden het samen zielig voor die meneer. Daar laat ik het bij.

En jawel, het moppie slaapt weer hele nachten. Mama ook. In haar eigen bed.

Eind goed al goed

Toch blijft het aan me knagen. “Je moet ook meer sporten. Die andere mama’s zijn natuurlijk hartstikke slank en ze kijkt al weken Barbie de serie. Snertpop”.

Als ik een fles wijn wil pakken uit de kast, valt mijn oog op een tekening die op de deur hangt. ‘Ella in mama’s buik’staat er op. In mijn handschrift. Ik grinnik. “Eigen schuld, dikke bult.”

“Nou en of!” had ik uitgeroepen “dat kun je nog wel zien ook. Zo dik was mijn buik vroeger niet, hoor! “

Haar 1 + 1 = 2

Optelsommen als deze, bedenk je als volwassene niet. Hier had ik voor de Thomas Gordon methode, weken zoet mee geweest. Met irritaties en oververmoeidheid en niet meer in eigen bed en nog meer hek van de dam opvoed taferelen.

Met mijn wijntje en mijn boek op de bank realiseer ik me het resultaat van het vele oefenen en aanleren. Lang leve de effectieve communicatie.

Een week later, aan de ontbijttafel. Papi en mami (franse opa en oma) zijn net weg na een weekbezoek. “Zeg mam?” “Hmm?” “Ik was gister met Nora enne, gaat mami nou over 4 of 5 dagen dood?” De vingers van haar rechterhand, ter ondersteuning, opgestoken in de lucht. “Sorry?!” Verslik ik me.

“Mami (met licht ongeduld in haar stem) die gaat toch dood!? Dat zei ze gisteren zelf!”Een snelle blik op de klok. Gelukkig, er is tijd. Nu nog een ander woord voor ‘ooit’…

“Door actief te luisteren, kun je er echt voor een ander zijn.
Zonder je eigen grenzen of die van de ander voorbij te lopen.

“Mede door deze techniek wordt opvoeden en samen leven een stuk gezelliger.

In elk gezin.”