Het is warm in de kleine kleedkamer. Nog nahijgend van mijn te strak geplande dag kijk ik rond en tel 12 man sterk. “Dit is wel wat voor jou” had Mirella me verzekerd. “Man, wij zien het helemaal zitten” had Wendy geroepen van achter de bar. “Ja! Fijn” had dochterlief geknikt. Mannenweeeekend!!! blèrden liefde en jongste, elkaar in de armen vallend, bij mijn vraag.
Dus hier zit ik
Met verhit hoofd op een prullenbak. Te luisteren naar bühne veteranen, huidig danstalent en moeders van talentvol nageslacht. Wanneer ik word voorgesteld kijkt een doorgewinterde begeleidster en dansster van weleer, me met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Maarre…wie ben jij dan? Een… gewone… moeder?!” De groep valt even stil en barst dan in lachen uit. Ik grinnik en antwoord “ja, absoluut. Doodgewoon”.
Volledig verdwaald in kampjargon besef ik dat het inderdaad bijzonder is dat ik hier in deze kleedkamer zit. Zonder noemenswaardig danssucces, met nageslacht in de reguliere les en nog totaal ‘vetste kamp-bleu’. Terwijl ik 12 gezichten aan namen tracht te linken, binnenpret ik: “vet speciale gewone moeder dus.”
Wie is de mol?
Dat is de spelopdracht die mijn kamppartner en ik meekrijgen voor onze 17 pre-pubers. Hij is naast kamp- en dansveteraan, ook duidelijk Mol expert. Ik denk vooral: “onder welke steen lag ik?” Die middag vertelt dochterlief over de Mol die het teveel werd. Had ze gezien op school. “Toeval bestaat niet” denk ik. Samen ‘bingen’ we aflevering 1 en de 2021 finale. Meer tijd is er niet. “De rest bluf ik wel” besluit ik.
“Ik ben er!”
Wederom met rood hoofd, dit keer met Mol knutselwerk in armen, stuiter ik 10 minuten te laat de bar in. Dochter in kielzog. “Rechtbank!” wordt er gelachen. En ”fijn dat je er bent”. Mirella neemt de laatste punten door. Dan lopen we naar buiten. Het zonnetje schijnt, er hangt een serene stilte…
Een seconde later wordt er een container met kids, ouders èn bagage over ons uitgestort. Stuk voor stuk hier voor het ‘vetste weekend zonder je ouders’. We noteren, vinken en verzamelen in de Ikea kist. In het zwarte boekje staan nu namen, SOS nummers en medicijn procedures. Telefoons en fietssleutels zijn ingenomen en Wendy verwelkomt. Dan worden de groepen omstebeurt losgelaten. Twee dansvloeren zijn nu kampslaapzaal voor 100 man. Er worden bedden geclaimd, lakens gesjord en slaapzakken gelegd.
We zijn officieel van start
Na een grondige risico-analyse van ons stapelbed verkiezen mijn kersverse stapelbed ‘roomie’ en ik toch de grond. We positioneren ons strategisch naast het tweepersoons luchtbed van mijn wederhelft. “Ervaring” had hij gegrijnsd tijdens het oppompen ervan: “nachtrust? CRUCIAAL”.
Een uur later zit ik op de fiets naar Floriande voor het programmaonderdeel ‘ruilen voor meer’. Op het plein zie ik hoe 17 kids 0,50 cent om weten te ruilen in meer geld. De opdracht voor de mol? Zo min mogelijk geld verdienen. Dus stimuleert de mol ijscoupons, kaas, braadworst, een brood en een heuse tomatenplant als top ruil.
Een gehaaide mol
da’s duidelijk. Die voor vertrek in het diepste geheim is gekozen. In diezelfde kleedkamer. Over zijn of haar identiteit wordt al volop gespeculeerd. Het mol potgeld doet nog niet veel. Er mist een ‘wij’ gevoel concluderen partner en ik. We besluiten snelle team verdienspellen te introduceren. Dit vraagt om extra rekenwerk en creativiteit. Wat blijkt? Partner is rekenwonder, ik spellen inspirator. Topteam.
De hand- en spanmannen serveren de lunch. Wij boulderen daarna de middag door. De competitie zit er lekker in. De mol is nog diep under-cover. Na het eten verstopt hand-en-span zich in het bos, daarna wordt er gedropt. Ik begin ‘m te knijpen, maar de hand- en spanmannen komen weer to the rescue. Zij chaperonen de dropping en wij, begeleiders, de bar. 2 uur later komen alle kids binnen. Volledig gesloopt. Dus, hop, naar bed. Waar de jongere groepen al liggen te snurken, blazen, mompelen en glimlachen.
Verkreukt word ik wakker
De douche een cadeautje. Dag 2 is van start. Het ontbijt loopt hand-en-span gesmeerd. Al snel staan we in het bos voor de bootcamp. Daar staan de hand- en spansergeanten al klaar. 3 tot 4 keer gaan onze kids die uitkijktrap op. Ik ben onder de indruk. Met high fives en ‘KOM OP’s!’ steunen we ze.
‘No mercy!’
Bij deze bootcamp. Dat is duidelijk. Dan kijkt de sergeant naar ons: “En jullie? wedstrijdje heuvel op en terug?” Partner en ik kijken elkaar aan. Er worden al driftig wedjes gelegd. We geinen onze weg naar boven met het betere duw en trekwerk. Naar beneden ga ik ervoor. Ik zie de finish, de wind duwt in m’n rug, ik voel me even 20… en dan de kneiterharde stoeptegels.
Daar lig ik
Vet oncharmant, ondersteboven gevloerd, hartstikke 45 te zijn. Een milliseconde overweeg ik te blijven liggen. “Wat nou” denk ik “zij ballen, jij ballen” ik sta op en pak struikelend alsnog die winst. Mijn pre-pubers checken bezorgd of het echt wel met me gaat.
Baywatch in SKWA versie
Ik tuur over het water. In felroze zwemshort, met open knie en geknakt ego. ‘Roomie’ vraagt of we van die ene glijbaan gaan. “Echt niet” denk ik en knik ja. Iets met ‘nu of nooit’. Als ze met een gil in het gat verdwijnt slaat de twijfel toe. Ik draai me om naar de rij moedige jeugd achter me. “Shit…”
Ik suis door een megasmalle buis. Eindig in een waterige baarmoeder en wordt er zijwaarts in een stuitligging uitgeslingerd. Half verzopen kom ik boven. Ik zuig mijn longen vol lucht en scan voor de rand. “Stoer mam!” hoor ik een stemmetje. Moppie en haar kampmaatjes hangen aan de badrand. Ik high five ‘roomie’ en glimlach waterig naar spruit. “Zullen wij nu samen?” vraagt ze. Ik mompel wat over opletten en spel leiden, zwaai en snelwandel weg. “YESSS” brult ’t van binnen en gelijk daarna “NOOIT meer!”
Na het eten is er: ‘post!” Staand op de lange houten tafels delen de begeleiders kaarten en hele pakketten uit aan 100 kinderen. Het is een kabaal van jewelste. Als alles is gelezen genieten de kids buiten bij het kampvuur van pure entertainment. Dit Marcella dansduo van weleer is spontaan, hilarisch en een complete chaos op hakken. Na een live gitaaroptreden met veel meezingen is het dan eindelijk tijd voor de eeuwenoude, bloedstollende traditie. Die waar iedereen het al dagen over heeft.
Pas op, eng draad
We staan met de oudste groepen in het pikdonkere bos. Papa’s beachhouse als een schim achter ons. Moppie is net geweest roept ze. “Het was super spannend mam, ‘dat enge draad’. En toch heb ik het gedaan!” Ik geef een ‘jij-super-held’ knuffel, steek een duim op naar haar maatjes en weg is ze weer.
Ik sta met mijn kampkids op een kluitje. Partner en ik leren ze steeds beter kennen. Ik geniet van de interactie, het vertrouwen dat bouwt, het bijna pubergedrag en de gesprekken op de fiets. Daar gaan ze, onze kids, twee aan twee het bos in. De eerste stappen op het pad verlicht met glow in the dark. Daarna, een zwart gat. Terwijl we in de rij staan horen we een ijselijke gil en een… ketting zaag?!
Gillen kost geld
Mol pot geld. Dat is onze afspraak. “Wij gaan echt gillen, dat weet ik zeker” roepen 2 meiden uit onze groep. “Ik vind dit zo eng!” “Weet je wat” zeg ik, de rust zelve “ik ga wel mee”. Eenmaal aan de beurt loop ik ontspannen voorop. Mirella brengt ons naar de eerste stop. Een masker met trommel springt tevoorschijn en leidt ons met bombarie en waarschuwingen naar de start. Daar aangekomen lopen we op de tast langs het gespannen draad. Telkens opgeschrikt door een persoon, attribuut of laken.
“Het gaat lekker”
Krijg er steeds meer plezier in met die bibberende moppies achter me. “Wat zit hier een werk in!” denk ik nog. Ineens laat ik een loeiharde schreeuw. Het Scream masker voor me schiet in de lach. Ik kan niet anders en doe met haar mee. We doen ons best, maar komen er een volle minuut niet meer uit. Daar sta ik. In een pikdonker bos, met een volslagen vreemde in killer masker en 2 bibberende kids, bijna in mijn broek te pissen van het lachen. “Hoe bijzonder is dat?” Met de meiden in mijn kielzog gaan we door. We behalen ongehavend de eindstreep en rennen ’t bos uit. De 2 meiden apetrots. Ze waren muistil! “Zij wel…”
Eenmaal thuis worden de kids in recordtijd naar bed gedrild. Binnen 5 minuten is het donker en stil. Nog onder de indruk van de snelheid zie ik vanaf de bar de DJ tafel aanschieten. Gejoel klinkt direct uit 80 kelen. In luttele seconden staat de hele zaal hossend en flashmoppend tussen de stapelbedden. Ik spot dochterlief. Zoekend naar verbinding en meehossend. Mijn moederhart glimt van trots. Dat doet spruit gewoon.
Ik vrees het ergste.
Eerst gaat mijn grote teen, dan mijn voet en vingers. Voor ik het weet stuiter ik volledig mee. Zonder pasjes, wel met overgave! Net zo abrupt is het voorbij. De DJ verdwijnt en alles is in rust. Ik eindig weer aan de bar en deal die avond in verse, franse thee. Mijn voetenroller tackelt het ergste van de twee dagen. Ook ‘roomie’ rolt mee. Die nacht lig ik weer in coma.
Dag 3
Bij het ontbijt vertegenwoordig ik de ‘pasta’ afdeling. ‘Roomie’ is van de pindakaas. Na het besteden van het opgehaalde ‘voor meer’ geld in het centrum, doen we diverse snelle estafette spellen in de alweer lege danszaal. Na het laatste spel vinden we onze hele groep in de gang. Een eigen spel spelend. Ze liggen plat van het lachen. Partner en ik kijken elkaar trots aan. “Wij’ gevoel missie geslaagd!” Toppers zijn het. Onze pre-pubers. Stuk voor stuk.
Raar,
dat het alweer bijna voorbij is. Bij de laatste test wordt de mol 1x geraden. Wat een prestatie! Van haar en van de speelster die zichzelf zo verdacht heeft gemaakt, dat alleen zijzelf de mol ontmaskert! Het is tijd voor de rechtbank. Familie en kids genieten van Wendy haar presentatie. Als de laatste kampbandjes en rechtbank anekdotes zijn vergeven, rennen de kids naar de overkant. Voor spruit staat er een familie delegatie. Ik zie haar rennen, 2 centimer langer in zelfvertrouwen.
Missie volbracht.
100 kids op hun tandvlees, veilig afgeleverd. Een vette ervaring rijker. Als iedereen weg is doen we als team de schoonmaak. De vermoeidheid slaat nu in als een bom. Ik praat moeilijker en de efficientie is ver te zoeken. Maar ik heb het gehaald!
Dat gevoel van samen iets ‘vets’ neerzetten
Het werken met de kids. Met het team. Die verse start en dat gare einde, met elkaar. Ik houd ervan. Toch waren het de ervaren organisatie en heldere structuur, die vette agenda en de realistische planning waardoor ik volledig in het moment stond en 3 dagen de vrijheid voelde om te spelen. En waren het mijn geïnteresseerde, ontspannen en warme collega’s waardoor ik me direct welkom voelde. Uitgenodigd om mijn ding te doen. Om een eigen plek te mogen creëren in een al jaren doorgewinterd team. Dat is bijzonder, weet ik uit mijn decennia ervaring met vele teams.
Dus dankjuliewel allemaal!
“Deze doodgewone moeder heeft vet genoten.”
