“Mama ik wil die beker niet mee.”
Hoor ik s’ochtends een benepen stemmetje naast me zeggen.
“Wat?” zeg ik en trek vragend mijn wenkbrauwen op.
De half gesmeerde boterham voor haar lunch in m’n hand.
“waar laat ik dat mes, nou toch?”
“Niet die”.
Ze wijst naar de Spiderman beker die klaarstaat voor gebruik.
“Ik heb geen andere, schat”.
Mijn ogen scannen het aanrecht naar dat verdomde bestek.
“Dan moeten we een andere kopen” antwoordt ze resoluut.
Ik kijk dit keer met volle aandacht naar haar.
Mijn ochtendstress roept; “Nee, nee, niet doen. NEGEREN!”
Mijn ervaring daarentegen vertelt me: “deze heeft je aandacht nodig”.
Ik zucht zachtjes. Leg de boterham terug op het aanrecht, draai me om en zak door m’n knieën.
“Mop, hoe komt het dat je deze niet mee wil vandaag?”
“Ik wil het gewoon niet. Hij is stom!” Ze kijkt weg.
“Ok…” ik pak haar zachtjes bij haar schouders.
“Houd je dan niet meer van Spiderman?”
“Jawel! Dat is het NIET”.
Ze valt stil en kruipt weg in mijn armen. Ik wacht af.
“Meisjes hebben geen Spiderman bekers” zegt ze dan zachtjes.
“Wie zegt dat?” vraag ik quasi nonchalant, terwijl ik kook van binnen.
“De jongens uit de klas. Die lachen me uit”.
“Omdat je uit deze beker drinkt?”
“Ja. Omdat ik een meisje ben”.
“Hmmm…” ik kijk naar het blonde mensje op mijn schoot.
Vind je dat zelf ook?” Vraag ik haar.
“Nee, ik vind hem mooi!…Maar ik wil niet dat ze me uitlachen.
Dus wil ik een andere”.
Mijn dochter is vanaf haar geboorte geen ‘meisje-meisje’ en geen ’tomboy’.
Zoals juf het destijds omschreef: “ze is puur zichzelf”.
Dat maakt haar uniek. En dat droeg ze met trots.
Maar nu is ze bijna 6. De leeftijd waarop kinderen zich bewust worden van de mening van vriendjes en vriendinnetjes. En die is op die leeftijd vooral ‘ongenuanceerd’ en ‘kneiter hard’.
Mijn dochter heeft het geluk dat ze haar gevoelens goed kan uiten en haar eigen keuzes durft te maken. Meestal dan.
Talenten die ze hopelijk nog vaak zal gebruiken.
En al wil ik nu het liefst te paard ‘de sexe onrechtvaardigheid’ te lijf gaan in groep 2, ik doe het niet. Ten eerste, omdat ik niet kan paardrijden en ten tweede omdat ‘de Spiderman affaire’ niet van mij is.
Dit is het probleem van mijn dochter.
Als ik wil dat ze weerbaar blijft en haar zelfvertrouwen vergroot, dan zal ze hierin zelf haar oplossing moeten vinden.
En zal ik als mama, welke ze ook kiest, die accepteren.
Hoe moeilijk ik dat ook vind.
In de auto vertel ik haar over mijn slangenleren, groene cowboylaarzen.
Gekocht in Australië, die ik helemaal te gek vond.
Al deelt Europa die mening niet, tot op de dag van vandaag.
Over hoe moeilijk ik dat vond en hoe ik ze ondanks dit, toch aandeed.
Omdat ik ze gaaf vond. En me er helemaal de bom in voelde.
“En weet je wat? eindig ik mijn voorbeeld: “Papa maakte die groene cowboy laarzen niets uit. Ook al vond hij ze spuuglelijk”.
“Echt niet?” klinkt het hoopvol en wat lacherig vanaf de achterbank.
“Welnee joh, want je echte vrienden vinden het niet belangrijk hoe je er uitziet.
Die vinden ons gewoon leuk”.
Ik vertel haar wat ik zelf zei tegen mijn groene cowboy critici. En ik beken wat ik het liefst had willen zeggen. Samen verzinnen we nog andere uitspraken. Ze worden steeds gekker.
Moppie grinnikt nog na, wanneer ze haar Spiderman beker in de lunchbak zet.
We hebben namelijk thuis afgesproken dat ze de beker nu nog meeneemt. Simpelweg, omdat we geen andere hebben en ze anders dorst krijgt.
Ze zegt het als ze zich over een paar dagen nog hetzelfde voelt over de beker. Dan bekijken we dan wat we kunnen doen.
Ik lach naar haar en geef haar een afscheidsknuffel.
“Ik hou van jou, Spiderman” fluister ik in haar oor.
“Ik vind jou bijzonder”.
“Ik jou ook, mam”.
Ze knijpt nog even in mijn hand en daar gaat ze weer, de wijde wereld in.
Ik loop naar buiten en lach: “man, wat waren die laarzen cool…”
