Afgelopen week was de week tegen het pesten.
Voor mij persoonlijk een moment van even stil, staan. Bij de gedachten en gevoelens aan mijn gehele schoolbestaan.
Pesten en school zijn in mijn leven onlosmakelijk met elkaar verbonden. Vanaf de eerste dag op de kleuterschool was ’t raak. Tot aan de dag dat ik de middelbare school verliet, met mijn verlossende Mavodiploma op zak.
Gelukkig heb je nu overal anti-pestprogramma’s op scholen. Die in mijn tijd duidelijk nog niet bestonden. Inmiddels heb ik, met 34 jaar, het pesten een plek kunnen geven. Die onuitwisbare ervaring die veel van mij heeft gevormd, tot wie ik vandaag ben.
Zo was en ben ik onzeker en heb ik lang een laag zelfbeeld gehad. Ook sprak ik lang niet over het pesten of lachte ik erom. Om de impact ervan kleiner te maken.
Want wat zullen ze wel denken; “watje”.
Gelukkig besefte ik op tijd dat deze aanpak niet werkt. Ik werd ouder, maar er veranderde niets aan mijn gevoel. Ik moest ermee aan de slag.
Met therapie, veel praten, een solo reis naar Noorwegen en de bijzondere groepstrainingen & persoonlijke begeleiding van Linda, is mijn leed van het pesten vervaagd.
“Ik weet nu dat ik er mag zijn, dat ik het niet perfect hoef te doen en dat zeggen wat ik denk heel verhelderend werkt. Voor mezelf en voor anderen”.
Inmiddels kan en durf ik alles te zien van wat die tijd mij heeft gegeven. Want verrassend genoeg heeft pesten mij persoonlijk gevormd in zowel negatieve als in positieve zin.
Zo kan ik andere mensen goed ‘lezen’. Een eigenschap die erg fijn is in mijn werk als activiteitenbegeleider voor mensen met een verstandelijke handicap. Ik kan zien hoe mensen zich echt voelen. Daardoor merk ik het snel als hun fysieke houding niet klopt met wat ze zeggen. Ook ben ik een doorzetter. Want stoppen met school? Nee, dat was geen optie. Doorbijten dus. Een zeer handige eigenschap in mijn verdere leven.
Als ik de tijd kon terugdraaien, had ik mezelf het pesten graag bespaard. Aan de andere kant was ik dan vast een ander mens geworden. Dan had ik de kwaliteiten die ik nu heb misschien niet gehad. En had ik ‘t werk wat ik nu doe, misschien niet gedaan.
Had ik dan uiteindelijk gelukkiger geweest? Dat zal ik nooit weten. En dat is OK. Het was naar, het deed pijn en ik heb er hard voor moeten knokken om het een plek te geven. Maar ik laat mijn leven er niet meer door regeren. Ik kan nu volmondig zeggen: “ik ben tevreden met wie ik ben. En daar is mijn gehele verleden onderdeel van”.
“Ja, Ik ben vroeger gepest.
En ik ben er uiteindelijk zelf, sterker uitgekomen!” Daar ben ik ongelooflijk trots op.
Het geeft me vertrouwen in de veerkracht van mijn eigen kinderen.
Die ik niet zal kunnen beschermen, net als mijn ouders dat niet konden.
Wel bouw ik samen met hen aan zelfvertrouwen en ‘sterk staan’ door mijn communicatie, liefde en vertrouwen.
Nina
Wil je jouw eigen ervaring delen met Nina? Dat kan.
Mail je bericht naar linda@metpepergraag.nl.
